Wychowanie w trzeźwości i przeciwdziałanie alkoholizmowi

Waga, z jaką polski prawodawca podszedł do problemu wychowania w trzeźwości i przeciwdziałania alkoholizmowi, jest widoczna już po nawet pobieżnej lekturze ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jedn. DzU z 2023 r., poz. 2151, dalej jako u.w.t.p.a.). Nie jest to zresztą jedyny akt prawny, który piętnuje i penalizuje spożywanie alkoholu, co świadczy – i słusznie – o zamiarze systemowego ujęcia unormowań mających na celu minimalizację, ograniczenie czy eliminację negatywnych skutków spożywania alkoholu. Podstawowy problem jest przecież taki, że nie ograniczy się sankcją chęci spożycia alkoholu zwłaszcza przez osoby, które go nadużywają.

Systemowe podejście do zagadnień alkoholowych powinno raczej kłaść nacisk nie na nakazy i zakazy oraz związane z tym sankcje, które mogą obejmować również osoby, które po spożyciu alkoholu nie są lub potencjalnie nie będą szkodliwe społecznie, przy czym jest to również potrzebne. Nacisk ten powinien odnosić się do owego „wychowania” w trzeźwości – uzmysławiania negatywnych skutków nadużycia alkoholu i wpajania wartości wyższe niż chwilowa, i to relatywna „przyjemność” z nadużycia alkoholu. Same sankcje, nawet wielowymiarowa prohibicja mogą nie wystarczyć, aby poradzić sobie ze skutkami nadużywania alkoholu; owa prohibicja niekiedy może niestety wręcz zachęcać do spożywania alkoholu w...